๒. อปฺปมาโท  อมตํ  ปทํ.
                ความไม่ประมาท  เป็นทางไม่ตาย

            ๓. อปฺปมตฺตา  น  มียนฺติ.
                ผู้ไม่ประมาท  ย่อมไม่ตาย

            ๔. กลฺยาณการี  กลฺยาณํ  ปาปการี  จ  ปาปกํ.
                ทำดีได้ดี  ทำชั่วได้ชั่ว

            ๕. น  หิ  สาธุ  โกโธ.
                ความโกรธไม่ดีเลย

            ๖. อกฺโกเธน  ชิเน  โกธํ.
                พึงชนะคนโกรธ  ด้วยความไม่โกรธ

            ๗. อสาธุ  สาธุนา  ชิเน.
                พึงชนะคนไม่ดี  ด้วยความดี

            ๘. ชิเน  กทริยํ  ทาเนน.
                พึงชนะคนตระหนี่   ด้วยการให้

            ๙. สจฺเจนาลิกวาทินํ.
                พึงชนะคนพูดปด  ด้วยคำจริง

            ๑๐. วิเจยฺย  ทานํ  สุคตปฺปสตฺถํ.
                  การเลือกให้  อันพระสุคตทรงสรรเสริญ

            ๑๑. ธมฺโม  สุจิณฺโณ  สุขมาวหาติ.
                  ธรรมที่ประพฤติดีแล้ว  นำสุขมาให้

            ๑๒. ธมฺโม  หเว  รกฺขติ  ธมฺมจาริ.
                  ธรรมแล  ย่อมรักษาผู้ประพฤติธรรม

            ๑๓. เย ปมตฺตา  ยถา  มตา.
                  ผู้ประมาทแล้ว  เหมือนคนตายแล้ว

            ๑๔. ทุกฺโข  พาเลหิ  สงฺคโม.
                  สมาคมกับคนพาล  นำทุกข์มาให้.

            ๑๕. น  สงฺคโม  ปาปชเนน  เสยฺโย.
                   สมาคมกับคนชั่ว  ไม่ดีเลย

            ๑๖. น  สนฺถวํ  กาปุริเสน  กยิรา.
                  ไม่ควรทำความสนิทสนมกับคนชั่ว

            ๑๗. อเวเรน  จ  สมฺมนฺติ.
                  เวรย่อมระงับด้วยไม่มีเวร.

 สุภาษิตที่มาจาก   ขุททกนิกาย ธรรมบท

            ๑๘. อตฺตา  หเว  ชิตํ  เสยฺโย.
                  ชนะตนนั้นแหละ  เป็นดี

            ๑๙. อตฺตา  หิ  อตฺตโน  นาโถ.
                  ตนแล  เป็นที่พึ่งของตน   

            ๒๐. อาโรคฺยปรมา  ลาภา.
                  ความไม่มีโรค  เป็นลาภอย่างยิ่ง

            ๒๑. อตฺตานํ  ทมยนฺติ  ปณฺฑิตา.
                  บัณฑิต  ย่อมฝึกตน 

            ๒๒. อตฺตนา  โจทยตฺตานํ.
                  จงเตือนตนด้วยตนเอง 

            ๒๓. อปฺปมาทํ  ปสํสนฺติ.
                  บัณฑิตย่อมสรรเสริญความไม่ประมาท

            ๒๔. สานิ  กมฺมานิ  นยนฺติ  ทุคฺคตึ.
                  กรรมชั่วของตนเอง  ย่อมนำไปสู่ทุคติ

            ๒๕. อกตํ  ทุกฺกฏํ  เสยฺโย.
                   ความชั่ว  ไม่ทำเสียเลยดีกว่า

            ๒๖. นตฺถิ  ราคสโม  อคฺคิ.
                  ไปเสมอด้วยราคะ  ย่อมไม่มี

            ๒๗. ขนฺตี  ปรมํ  ตโป  ตีติกฺขา.
                  ขันติคือความอดทน  เป็นตบะอย่างยิ่ง

            ๒๘. จิตฺตสฺส  ทมโถ  สาธุ.
                   การฝึกจิตเป็นความดี

            ๒๙. จิตฺตํ  ทนฺตํ  สุขาวหํ.
                  จิตที่ฝึกดีแล้ว  นำสุขมาให้

            ๓๐. จิตฺตํ  รกฺเขถ  เมธาวี.
                  ผู้มีปัญญาพึงรักษาจิต

            ๓๑. สพฺพทานํ  ธมฺมทานํ  ชินาติ.
                  การให้ธรรมะ  ย่อมชนะการให้ทั้งปวง

            ๓๒. สพฺพรสํ  ธมฺมรโส  ชินาติ.
                  รสแห่งธรรม  ย่อมชนะรสทั้งปวง

            ๓๓. นิพฺพานํ  ปรมํ  สุขํ.
                  นิพพานเป็นสุขอย่างยิ่ง

            ๓๔. สงฺขารา  ปรมา  ทุกฺขา.
                  สังขาร  เป็นทุกข์อย่างยิ่ง

            ๓๕. มโนปุพฺพงฺคมา  ธมฺมา.
                  ธรรมทั้งหลาย  มีใจเป็นหัวหน้า

            ๓๖. ธมฺมจารี  สุขํ  เสติ.
                  ผู้ประพฤติธรรม  อยู่เป็นสุข

            ๓๗. กิจฺโฉ  มนุสฺสปฏิลาโภ.
                  ความได้เป็นมนุษย์เป็นการยาก

            ๓๘. กิจฺโฉ  พุทฺธานมุปฺปาโท.
                  ความเกิดขึ้นของพระพุทธเจ้าเป็นการยาก

            ๓๙. สุทฺธิ  อสุทฺธิ  ปจฺจตฺตํ.
                  ความบริสุทธิ์และความไม่สุทธิ์ มีเฉพาะตัว

            ๔๐. นตฺถิ  ปญฺาสมา  อาภา.
                  แสงสว่างเสมอด้วยปัญญา  ไม่มี

            ๔๑. ปมาโท  มจฺจุโน  ปทํ.
                  ความประมาท  เป็นทางแห่งความตาย

            ๔๒. ปาปานํ  อกรณํ  สุขํ.
                   การไม่ทำบาป  นำสุขมาให้ 

            ๔๓. ทนฺโต  เสฏฺโŸ  มนุสฺเสสุ.
                  ในหมู่มนุษย์  ผู้ฝึกตนแล้ว เป็นผู้ประเสริฐสุด

            ๔๔. นตฺถิ  โลเก  อนินฺทิโต.
                   คนไม่ถูกนินทา  ไม่มีในโลก

            ๔๕. สุโข  ปุญฺสฺส  อุจฺจโย.
                   การสั่งสมบุญ  นำสุขมาให้

            ๔๖. อภูตวาที  นิรยํ  อุเปติ.
                  คนพูดไม่จริง  ย่อมเข้าถึงนรก

            ๔๗. สุขา  สงฺฆสฺส  สามคฺคี.
                   ความพร้อมเพรียงของหมู่  ให้เกิดสุข

            ๔๘. สุขํ  ยาว  ชรา  สีลํ.
                  ศีลนำสุขมาให้ตราบเท่าชรา

            ๔๙. นตฺถิ  สนฺติปรํ  สุขํ.
                  ความสุข (อื่น) ยิ่งกว่าความสงบไม่มี

            ๕๐. สุโข  หเว  สปฺปุริเสน  สงฺคโม.
                  สมาคมกับสัตบรุษ  นำสุขมาให้ 

            ๕๑. จิตฺตํ  คุตฺตํ  สุขาวหํ.
                  จิตที่คุ้มครองแล้ว  นำสุขมาให้ 

            ๕๒. ปาปานิ  ปริวชฺชเย.
                  พึงละเว้นบาปทั้งหลาย

            ๕๓. วิสสาสปรมา  ฐาตี.
                   ความคุ้นเคยเป็นญาติอย่างยิ่ง 

            ๕๔.  อปฺปมาเท  ปโมทนฺติ.
                   บัณฑิตย่อมบันเทิงความไม่ประมาท  

สุภาษิตที่มาจาก  สังยุตตนิกาย  สคาถวรรค

            ๕๕. นตฺถิ  อตฺตสมํ  เปมํ.
                  ความรัก (อื่น) เสมอด้วยตนไม่มี 

            ๕๖. กตสฺส  นตฺถิ  ปฏิการํ.
                  สิ่งที่ทำแล้ว  ทำคืนไม่ได้

            ๕๗. รกฺเขยฺย  อตฺตโน  สาธุ ลวณํ  โลณตํ  ยถา.
                  พึงรักษาความดีของตนไว้  ดังเกลือรักษาความเค็ม.

            ๕๘. ททํ  มิตฺตานิ  คนฺถติ.
                   ผู้ให้  ย่อมผูกไมตรีไว้ได้ 

            ๕๙. อนิจฺจา  วต  สงฺขารา.
                   สังขารทั้งหลาย  ไม่เที่ยงหนอ  

            ๖๐. วายเมเถว  ปุริโส  ยาว  อตฺถสฺส  นิปฺปทา.
                  บุรุษพึงพยายามไปกว่าจะสำเร็จประโยชน์

สุภาษิตที่มาจาก  วินัยปิฎก  จุลลวรรค

            ๖๑. สุกรํ  สาธุนา สาธุ.
                  ความดี  อันคนดีทำง่าย 

            ๖๒. สาธุ  ปาเปน  ทุกฺกรํ.
                  ความดี  อันคนชั่วทำยาก

สุภาษิตที่มาจาก  ขุททกนิกาย  สุตตนิบาต

            ๖๓. กมฺมุนา วตฺตตี  โลโก.
                  สัตว์โลกย่อมเป็นไปตามกรรม 

            ๖๔. สุวิชาโน  ภวํ  โหติ.
                   ผู้รู้ดี  เป็นผู้เจริญ