ชีวิตคือการเดินทาง

          นักเดินทางท่องเที่ยวไปในโลกกว้าง เก็บเกี่ยวประสบการณ์ต่างๆ มาบอกเล่าสู่ผู้คน เรื่องราวของนักเดินทาง บางก็สนุกสนาน บางก็ตื่นเต้นโลดโผน แต่นักเดินทางบางคน กลับมีเรื่องราวที่น่าเศร้าใจ
          ชายยากจนคนหนึ่งมีความใฝ่ฝัน ที่จะเดินทางข้ามมหาสมุทรอันกว้างใหญ่ไพศาล เขาจึงอดทนทำงานหนัก และเก็บหอมรอมริบเงินทุกบาททุกสตางค์ เพื่อจะซื้อตั๋วโดยสารเรือเดินสมุทร เป็นเวลานานทีเดียว กว่าเขาจะสามารถซื้อตั๋วเดินทางได้ ซึ่งราคาตั๋วเพียงใบเดียวนั้น ได้ทำให้เงินที่เขาเก็บออมมาตลอดทั้งชีวิตแทบจะหมดเกลี้ยง

          ก่อนลงเรือเขาจึงเตรียมเนยแข็งและขนมปังเป็นเสบียงติดตัวไปด้วย ในวันแรกแรกของการเดินทาง เขาอาศัยเนยแข็งและขนมปังประทังความหิวอย่างไม่ลำบากยากเย็นเท่าไหร่นัก แต่พอนานวัน เนยของเขาก็เริ่มบูด ขนมปังเริ่มแข็งกระด้าง เขาต้องทนฝืนใจ กว่าจะกลํ้ากลืนลงไปได้แต่ละคำ ในขณะเดียวกัน เขาได้เฝ้ามองบริกรนำอาหารดีๆ ไปเสริฟยังห้องอาหารของเรือ อาหารร้อนๆ น่ารับประทาน ผ่านหน้าเขาไป จานแล้วจานเล่า วันแล้ววันเล่า โดยที่เขาไม่เคยจะลิ้มรสชาติของมันเลย เหลืออีกเพียงวันเดียวเท่านั้น เรือก็จะถึงจุดหมายปลายทาง เนยบูดๆ และขนมปังแห้งๆ ของเขาได้หมดลง ครั้นถึงเวลาอาหาร เขาเห็นบริกรยกอาหารที่เพิ่งปรุงเสร็จใหม่ๆ ออกมาจากครัว กลิ่นหอมของอาหารที่โชยมาแตะจมูก ทำให้ท้องไส้เขาปั่นป่วนยิ่งนัก ในที่สุด เขาตัดสินใจ ฉุดมือบริกรผู้นั้นไว้ แล้วขอร้องว่า “ได้โปรดเถิด ขออาหารผมบ้าง แล้วจะให้ผมทำอะไรตอบแทนก็ได้” บริกรมองหน้าชายผู้นั้นด้วยความประหลาดใจ แล้วถามว่า “คุณไม่ได้ซื้อตั๋วโดยสารหรอกหรือครับ” “ซื้อสิ” เขาตอบ พร้อมทั้งแสดงตั๋วโดยสารให้บริกรผู้นั้นดู และแล้วเขาก็ต้องตะลึงงัน เมื่อบริกรผู้นั้นบอกเขาว่า “ค่าอาหารทั้งหมดตลอดการเดินทาง รวมอยู่ในค่าโดยสารแล้วครับ”
          คุณผู้ฟัง (ครับ/ค่ะ) บางคนอาจจะสงสาร แต่บางคนอาจนึกขบขัน ในเรื่องราวของนักเดินทางผู้นั้น แต่จะมีใครเฉลียวใจบางว่า ชีวิตของเราเอง ก็อาจไม่ได้แตกต่างจากชายผู้นั้นเลย ชีวิตเปรียบเสมือนกับการเดินทาง ชีวิตที่เกิดมาในโลก ล้วนได้ลงทุนซื้อตั๋วเดินทางมาทั้งนั้น โดยเฉพาะอย่างยิ่งการได้เกิดมาเป็นมนุษย์ ยิ่งพิเศษสุด เหมือนการได้ตั๋วเดินทางชั้นหนึ่ง ซึ่งพรั่งพร้อมด้วยสิทธิพิเศษตลอดการเดินทางทีเดียว เราจึงได้จิตใจและร่างกายที่สามารถทำความดีและมีความสุขในสิ่งที่ดีที่งาม นี่คือสิทธิพิเศษที่เราได้มาพร้อมกับการเป็นมนุษย์ เราต้องกล้าใช้สิทธิพิเศษเหล่านี้ กล้ายิ้ม กล้าพูด กล้าคิด ในสิ่งที่ดี กล้าที่จะมีความสุขและกล้าที่จะมีชีวิตที่ดีงาม เพราะสิ่งเหล่านี้ เป็นสิทธิของเราโดยชอบธรรม อย่าลืมว่า “ทั้งหมดนี้รวมอยู่ในค่าโดยสารแล้ว” เกิดเป็นคนทั้งที ถ้ามัวแต่ซึมเศร้า เอาแต่คิดเรื่องทุกข์ใจ ทำเรื่องร้อนใจทุกวี่ทุกวัน เรายอมไม่แตกต่างจากนักเดินทางผู้น่าสงสาร ที่เฝ้าแต่ฝืนใจกลํ้ากลืนอยู่กับเนยบูดๆ และขนมปังที่แข็งกระด้าง ทั้งที่ตนเองมีสิทธิอิ่มหนำสำราญกับอาหารเลิศรส เราทุกคน คือ นักเดินทาง ที่ต้องฝ่าลมพายุอีกมาก กว่าจะถึงจุดหมาย ขอให้นักเดินทางทุกคน ใช้สิทธิ์ของตนอย่างรู้คุณค่า เพื่อที่จะก้าวไปข้างหน้าด้วยรอยยิ้มที่สดใส และถึงจุดหมายโดยสวัสดิภาพ

อ้างอิง

หนังสือแรงบันดาลใจ เล่ม ๕ หน้า ๘๐-๘๕ โดย พระมหาสุวิทย์ วิชฺเชสโก ป.ธ.๙ (ที่ระลึกงานอุปสมบทอุทิศชีวิตสามเณรเปรียญธรรม ปี ๒๕๔๕)

YouTube : วิชชาชีวิต Channel

YouTube : S.satid Himmawa